Po wpisaniu w wyszukiwarkę internetową (np. Google) wzoru (3.1) można zobaczyć mnóstwo obrazków podobnych do tych na il. 3.1. Wszyscy wiedzą, że autorem tego wzoru jest Albert Einstein. Niestety, nie wszyscy wiedzą, co ten wzór naprawdę oznacza.

$E$ – to energia, $m$ – masa, $c$ – prędkość światła w próżni.

Wzór (3.1) oznacza równoważność masy i energii, a prędkość światła podniesiona do kwadratu jest współczynnikiem przeliczenia masy na energię. Wzór ten pokazuje, że możliwa jest zmiana masy w energię i energii w masę. Pamiętać należy, że $m$ oznacza tzw. masę relatywistyczną, zależną od prędkości cząstki.

Jeżeli obserwujemy spoczywające ciało o masie $m_0$, to w tej sytuacji wzór (3.1) możemy zapisać jako:

$$E_0=m_0{c}^2$$

$m_0$ nazywamy tutaj masą spoczynkową ciała, a $E_0$ – energią spoczynkową ciała.

Wielkość $E$ występująca we wzorze (3.1) oznacza relatywistyczną energię całkowitą zawierającą zarówno energię kinetyczną, jak i energię spoczynkową zawartą w masie cząstki.

Wzór (3.1) stosowany jest także do opisu procesów, w których pojawia się tzw. defekt masy, o czym będzie mowa w rozdziale 3.2. Własności jąder atomowych. Wtedy często zapisujemy wzór w postaci:

$$\Delta E=\Delta m{c}^2$$

W fizyce jądrowej (także w fizyce atomowej) energię wyrażamy nie w dżulach, lecz w elektronowoltach (eV). Wielokrotnościami tej jednostki są kiloelektronowolt (keV, $1\text{keV}=1000\text{eV}$) oraz megaelektronowolt (MeV, $1\text{MeV}=1000\text{keV}=1000000\text{eV}={10}^6\text{eV}$).

Elektronowolty można przeliczyć na znane z mechaniki i stosowane do opisu zjawisk makroskopowych jednostki energii (dżule), zgodnie ze wzorem:

Korzystając z zależności (3.1), masę cząstek w fizyce jądrowej wyraża się zwykle w jednostkach energii (najchętniej w eV), a nie w kilogramach. Zilustrujemy to przykładem.