1.14. Rzut poziomy
Załóżmy, że ciału znajdującemu się początkowo na pewnej wysokości nad ziemią nadajemy prędkość początkową skierowaną poziomo. Gdyby na ciało nie działała siła ciężkości, to poruszałoby się ono cały czas poziomo ruchem jednostajnym z prędkością . Siła ciężkości powoduje, że ciało jednocześnie wykonuje ruch jednostajnie przyspieszony w dół. W rezultacie złożenia tych dwóch ruchów ciało porusza się po torze zakrzywionym – po paraboli. Punkty , , , i na il. 1.60 oznaczają miejsca, do których ciało by dotarło po czasie 1 s, 2 s, 3 s, 4 s i 5 s, gdyby nie działała siła ciężkości. Ciało jednak swobodnie spada, więc po pierwszej sekundzie znajdzie się nie w punkcie , ale niżej o , czyli w punkcie . Po drugiej sekundzie znajdzie się w punkcie , czyli o metra poniżej punktu itd. Jeżeli, na przykład, bombowiec leci poziomo ruchem jednostajnym wzdłuż linii … i w punkcie otworzy luk, spuszczając swobodnie bombę, to obserwator na ziemi widzi, że bomba porusza się po paraboli . Natomiast pilot widzi ją spadającą pionowo (w rzeczywistości opór powietrza będzie nieco opóźniał ruch bomby, co spowoduje niewielkie odkształcenie toru).
Prędkość ciała w każdym punkcie toru jest wypadkową złożenia prędkości stałej w kierunku poziomym i prędkości pionowej , której wartość wzrasta w miarę upływu czasu. W rezultacie prędkość wypadkowa jest styczna do toru (il. 1.61).
Wyprowadzimy teraz równanie toru, czyli równanie krzywej, wzdłuż której porusza się ciało w rzucie poziomym. Spójrzmy na il. 1.61. Ruch ciała składa się z dwóch niezależnych ruchów: w kierunku poziomym i w kierunku pionowym . Rozważymy je oddzielnie. Najpierw wyrazimy współrzędną . Początkowe położenie ciała wynosi , przyspieszenie ciała wystąpi ze znakiem minus, gdyż jest zwrócone przeciwnie do osi . Zatem:
W kierunku osi mamy ruch jednostajny z prędkością stałą , więc:
Te dwa ostatnie równania połączymy w jedno, wyznaczając z równania (1.50) czas – mamy – i podstawiając go do równania (il. 1.60). Otrzymujemy wówczas równanie toru:
Jak widzimy, jest to równanie paraboli typu . Współczynnik przy jest ujemny, więc ramiona paraboli są skierowane w dół, zgodnie z rzeczywistym kształtem toru. Zwróćmy jeszcze uwagę, że na il. 1.61 pokazano tylko jedno z ramion paraboli. Drugie ramię, dla ujemnych wartości współrzędnej , nie opisuje rzutu poziomego (np. ruchu spadającej bomby).
Obliczymy teraz zasięg poziomy rzutu . Jest to odległość, liczona w poziomie, na jaką dotrze ciało wyrzucone poziomo z wysokości . Wzór na zasięg otrzymamy „natychmiast” z równania toru. Wystarczy tylko do równania toru podstawić jako początkową wysokość , jako wartość współrzędnej ciała w momencie upadku wartość , a jako zasięg rzutu (patrz il. 1.60). Wówczas mamy:
Rozwiązując to równanie, otrzymujemy:
Pytania i problemy
- Opisz warunki, w jakich realizuje się ruch zwany rzutem poziomym.
- Opisz rzut poziomy za pomocą ruchów składowych.
- Napisz wzory przedstawiające zależności od czasu współrzędnych i ciała rzuconego poziomo z prędkością początkową.
- Udowodnij, że torem ciała rzuconego poziomo jest parabola.
- Równanie toru ciała rzuconego poziomo z wysokości (il. 1.61) ma postać . Posługując się z tym równaniem, wyprowadź wzór na zasięg poziomy rzutu.
- Wykresem zależności drogi od czasu w ruchu jednostajnie przyspieszonym jest parabola. Do opisu wyników doświadczenia „Akceleracja” posługiwaliśmy się takim układem współrzędnych, w którym ta zależność była przedstawiona w postaci linii prostej. Czy można znaleźć taki układ współrzędnych, w którym funkcję kwadratową toru ciała rzuconego poziomo można przedstawić jako linię prostą?
- Zbadaj, czy jest możliwy rzut poziomy, w którym zasięg byłby równy początkowej wysokości . Przyjmij, że .